پس از معرفی بلاکچین اتریوم ، برنامه نویسان واقعا سورپرایز شدند زیرا می توانستند بدون راه اندازی شبکه بلاکچین مخصوص و بدون هیچ امکانات ویژه ای ، با یک لپ تاب و نوشتن یک قرارداد هوشمند ، توکن خود را خلق کنند . شبکه اتریوم تبادلات این توکن ها را ساپورت می کرد و همه چیزبرای یک تحول ویژه مهیا بود . این تحول ویژه Initial Coin Offering یا به اختصار ICO بود . به همین دلیل اولین و شاید بیشترین تعداد از قراردادهای هوشمند ، برای تولید توکن و راه اندازی ICO نوشته شدند .
یک مثال برای قراردادهای هوشمندی که هوشمند نیستند ! شاید استاندارد ERC-20 باشد که از اواخر سال ۲۰۱۵ برای تولید توکن ها بر روی شبکه اتریوم مورد استفاده بسیاری از شرکت ها قرار گرفت . این استاندارد شامل شش تابع اصلی است :
totalSupply() public constant returns
balanceOf(address tokenOwner) public constant returns
allowance(address tokenOwner, address spender) public constant returns
transfer(address to, uint tokens) public returns
approve(address spender, uint tokens) public returns
transferFrom(address from, address to, uint tokens) public returns
اگر با زبان سولیدیتی و توابع آن آشنا باشید ، شما هم تائید می کنید که استاندارد بالا نمی تواند مصداق هوشمند بودن قرارداد تولید توکن باشد . بلکه این توابع ، قطعی و بدون هوشمندی خاصی محسوب می شوند . البته اگر احیانا بخواهیم این توابع را مصداق هوشمندی فرض کنیم ، مجبوریم همه یا اکثر برنامه های کامپیوتری را هوشمند بنامیم !
